Abruco, prelep Nacionalni Park na jugu Italije kojim gospodare vukovi i medvedi

Dok ljudi nisu zagospodarili prostranstvima današnje Italije čitavu teritoriju države naseljavali su mrki medvedi, apeninski vukovi, divokoze i mnoge druge životinjske vrste. Za samo nekoliko vekova usled lova i krčenja njihovih staništa gotovo su potpuno istrebljeni.

Godine 1923. Osnovan je nacionalni park Abruco u istoimenoj pokrajini na jugu Italije sa namerom da se ove divne životinje zaštite od potpunog istrebljenja. To je dalo rezultate; površina koju divljač naseljava sa svega 5 km kvadratnih porasla je na 440 km²  koliko iznosi teritorija zaštićenog prirodnog gazdinstva a njihova populacija se brojčano uvećala.

Prirodne odlike Parka

U okviru područja zaštićeg od strane države našao se prelep kršovit i surov planinski predeo čiji se vrhovi izdižu iznad 2.000 m nadmorske visine. Kroz park protiče živopisna planinska reka Sangro. Reljef je ispresecan brojnim uskim klisurama i širokim dolinama a apeninska planinska sela ulepšavaju i upotpunjuju ambijent netaknute planinske prirode.

Oko 70% teritorije nalazi se pod šumama. Dominira bukova šuma prošarana stablima javora i platana. U jednoj bočnoj dolini jezera Baleta Vilea rastu očaravajuće mračne šume evropskog crnog bora, vrsta koja se danas može pronaći samo na nekoliko mesta u čitavoj Evropi. Na većim visinama mogu se sresti planinski borovi, iznad kojih se na pojas žbunja nastavljaju planinske goleti.

Dvorac „Mančino“, vidikovac koji gleda na Peskaseroli, selo Avensa delji Abruci i nekoliko prelepih planinskih jezera su samo neki od lokaliteta koji se ne smeju zaobići ako se nađete u regiji Abruco.

Tu na vrhovima, iznad šumske granice raste preko 200 vrasti biljaka, mahom trava i planinskog cveća. Lokalni meštani napasaju svoja stada ovaca i koza na ovim bogatim livadama tokom leta, dok ih zimi spuštaju u sela zbog surove planinske klime. Meso i mleko ovih životinja na velikoj je ceni zbog kvalitetne ishrane na pašnjacima Abruca. Zaljubljenici u cveće kreću u pešačke ture ovim krajevima samo da bi pronašli „gospinu papučicu“, prelepu vrstu orhideje koja cveta svake druge godine.

Zaštićene životinje Parka

Stidljivi mrki medvedi najpoznatiji su „stanovnici“ ovih predela. Od svega nekoliko jedinki koliko ih je bilo preostalo danas se njihova populacija broji u stotinama pa i hiljadama. Krupniji primerci mogu dostići i preko 200 kg težine. Uprkos tome, ne može se reći da predstavljaju realnu pretnju turistima i meštanima. Prvenstveno zbog toga što su veoma oprezne, plašljive i stidljive životinje. Samo najsrećniji dobiju priliku da ih ugledaju uživo ali su zato tragovi njihovih aktivnosti vidljivi po čitavoj oblasti. Lokalno stanovništvo nikada nije uspelo da ih zavoli, zbog tendencije da im kradu stoku  ili nekako drugačije nanose štetu njihovim posedima. Tihi rat između njih je prekinula italijanska država tako što je se obavezala da nadoknadi svaku štetu koju medvedi naprave seljacima.

Zaštitu koju uživaju još su bolje iskoristili prelepi apeninski vukovi. Višedecenijska zabrana lova na njih doprinela je da se njihova populacija znatno uveća i da se rašire sve do južnih alpa.

Za razliku od vukova i pre svega medveda zasebna vrsta divokoza koja živi ovde mnogo je manje plašljiva. Poslednje krdo ovih životinja sa oko 1.000 jedinki živi u predelu Nacionalnog parka i planinari imaju česte susrete sa njima. Jeleni, srne  i vidre samo su još neke od nekada ugroženih i skoro istrebljenih vrsta koje ponovo gospodare ovim prelepim predelima na južnom delu „čizme“.

Uverite se i sami u lepotu Nacionalnog Parku Abruco: